O Νίκο πλησιάζει τα 30 και πρόσφατα αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του. Ζει για τη στιγμή ενώ οι έννοιες και οι υποχρεώσεις τον αφήνουν αδιάφορο. Ο χρόνος περνάει γρήγορα, με τον ίδιο να περιπλανιέται άσκοπα στο Βερολίνο και να θαυμάζει τους ανθρώπους γύρω του. Με περιέργεια παρατηρεί πως όλοι τους φαίνεται να τα καταφέρνουν μια χαρά στην καθημερινότητά τους, ενώ αποτυγχάνει να δει πως ο ίδιος δυσκολεύεται να βρει τη θέση του στον κόσμο. Μέσα σε μία ημέρα όμως όλα αλλάζουν και ο Νίκο αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της μέχρι τώρα στάσης του: χωρίζει με την κοπέλα του, ο πατέρας τού του μειώνει το χαρτζιλίκι και ένας ψυχίατρος επιβεβαιώνει «συναισθηματική ανισορροπία»! Παράλληλα, μια αγάπη από τα παλιά τον πιέζει να βρεθεί αντιμέτωπος με τις συναισθηματικές πληγές που της προκάλεσε, ενώ ένας νέος γείτονας προσπαθεί να τον προσεγγίσει. Ωστόσο, το μόνο που χρειάζεται ο Νίκο είναι απλώς ένας καφές!

«Ξέρεις την αίσθηση όταν όλοι γύρω σου μοιάζουν ότι συμπεριφέρονται παράξενα; Και όσο περισσότερο το σκέφτεσαι τόσο σου φαίνεται ότι δεν είναι οι άλλοι περίεργοι αλλά εσύ»;

Η ταινία ντεμπούτο του Γιαν Όλε Γκέρστερ, μετά την πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο και τη συμμετοχή του (σκηνοθεσία, μοντάζ και post production) στην ταινία “Goodbye Lenin” είναι σε άσπρο – μαύρο και αφουγκράζεται σε μεγάλο βαθμό την ατμόσφαιρα της γερμανικής πρωτεύουσας. Κρατά την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, όπως ακριβώς η ίδια η ζωή και παρότι βάζει στο στόχαστρο την αβεβαιότητα της γενιάς των 30, απευθύνεται με ειλικρίνεια στους θεατές κάθε ηλικίας. Διανθισμένο με τζαζ ήχους και με σωστές δόσεις ειρωνείας και χιούμορ αλά Γουντι ʼλεν ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει το υπαρξιακό αδιέξοδο του ήρωα με τον πιο ελκυστικό τρόπο.

Σημείωμα του σκηνοθέτη:
«Η πρώτη φορά είναι πάντα μαγική και αυτό συμβαίνει και με τις ταινίες. Από μικρή ηλικία ήθελα να ασχοληθώ με την δημιουργία ταινιών. Τότε, δεν είχα καταλάβει ότι το να παρακολουθείς ταινίες είναι τελείως διαφορετικό από το να τις φτιάχνεις. Για μένα το να βλέπω ταινίες ήταν πάντα και παραμένει μια απόδραση από την πραγματικότητα, ενώ αντίθετα το να τις σκηνοθετώ με υποχρεώνει να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Η πρώτη ταινία πρέπει να είναι προσωπική, αλλά ποτέ ιδιωτική. Ατομική και την ίδια στιγμή καθολική. Ενώ δούλευα την πρώτη μου αυτή ταινία, πήρα διάφορες συμβουλές – καλές και κακές, τις οποίες έλαβα υπόψη μόνο και μόνο για να τις ξεχάσω. Όταν τελικά κατάφερα να βρω την απαραίτητη ισορροπία μεταξύ δέους και αφέλειας, γύρισα την ταινία. Ήταν μια μαγική εμπειρία», Γιαν Όλε Γκέρστερ